قرار گرفتن طولانی تر در معرض چاقی و ابتلا به چاقی از سنین پایین تر با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 ارتباط دارد
20 دسامبر 2019 - تحقیقات جدید منتشر شده در Diabetologia نشان داد که چاقی طولانی مدت می تواند حداقل به اندازه چاق بودن از نظر خطر ابتلا به دیابت نوع 2 (T2D) اهمیت داشته باشد، این تحقیق توسط دکتر Juhua Luo، از دانشکده بهداشت دانشگاه ایندیانا در ایالت آمریكا و همكارانش انجام شد.
اگرچه چاقی یک عامل خطر بخوبی شناخته شده برای دیابت نوع 2 است، اما در مورد ارتباط سن شروع چاقی و چاقی طولانی مدت با خطر ابتلا به دیابت نوع 2، خصوصاً در بزرگسالان اطلاعات کمی وجود دارد. در این مطالعه، نویسندگان از داده های مطالعه ی طولی استرالیا در مورد سلامت زنان(ALSWH) برای شناسایی خط سیر شاخص توده بدنی (BMI) در ابتدای دوره ی بزرگسالی استفاده کردند. آنها سپس رابطه ی بین خط سیرهای مشخص BMI و خطردیابت نوع 2 و همچنین ارتباط بین زمان شروع چاقی، سالهای چاقی و دیابت نوع 2 رابررسی نمودند.
از زنان 18 تا 23 ساله (تعداد 11192 نفر) در سال 1996 در مطالعه ی ALSWH ثبت نام شد، سپس هر سه سال یکبار از طریق نظرسنجی تا مدت 19 سال این افراد تحت نظارت قرار گرفتند. در طی این مدت افراد شرکت کننده، هفت بار وزن خود را گزارش دادند. موارد جدید دیابت نوع 2 نیز توسط افراد شرکت کننده گزارش و ثبت شد. در کل 162 زن (1.5 درصد) از زنان شرکت کننده در طول زمان متوسط 16 سال پیگیری، به دیابت نوع 2 مبتلا شده بودند. شش خط سیر مشخص BMI در این افراد، بر اساس شاخص توده ی بدنی اولیه ی آنها و سرعت های متفاوت افزایش چاقی آنها، شناسایی شد.
داشتن شاخص توده ی بدنی اولیه ی بالاتر با افزایش خطر ابتلا به دیابت همراه بود. ابتلا به چاقی در سنین بالاتر با خطر کمتر ابتلا به دیابت همراه بود . به ازای هر سال تاخیر در شروع چاقی، خطر ابتلا به دیابت نوع 2 ، به میزان 13 درصد کمتر بود. تعداد بالاتر سالهای چاقی(چاقی طولانی مدت) با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 ارتباط داشت. سالهای چاقی از تفاضل BMI فرد از BMI مشخصه ی چاقی (30 کیلوگرم بر متر مربع) و سپس ضرب در تعداد سالهای مواجهه با چاقی محاسبه می شود. نویسندگان تخمین زدند که برای هر 10 سال چاق بودن اضافه، خطر ابتلا به دیابت 25٪ افزایش می یابد.
در ابتدای تحقیق، 10.521 زن چاق نبودند (94 درصد). در بین این افراد، خطر ابتلا به دیابت نوع 2 برای زنانی که در طول مدت پیگیری چاق شدند در مقایسه با زنانی که چاق نشدند، 3 برابر افزایش داشت. به طور خاص، در مقایسه با زنانی که در طول پیگیری چاق نشدند، خطر ابتلا به T2D برای زنانی که چاق شدند و سالهای چاقی آنها کمتر از 10 سال؛ 10 سال تا کمتر از 30 سال و 30 یا بیشتر بود، به ترتیب 2 ، 3 و 6 برابر افزایش یافت.
نتایج این تجزیه و تحلیل تنها با استفاده از BMI اولیه ی زنان( در ابتدای تحقیق) ، نشان داد که داشتن چاقی در ابتدای تحقیق(نمایه ی توده ی بدنی30 یا بیشتر) با 7 برابر افزایش خطر ابتلا به دیابت همراه است، در حالی که برای زنانی که در ابتدای تحقیق دارای اضافه وزن (نمایه ی توده ی بدنی 25.0 تا 29.9) بودند، این خطر در مقایسه با زنانی با وزن طبیعی، 2.3 برابر بیشتر بود.
با تجزیه و تحلیل چگونگی رشد BMI در زنان در طول این مطالعه، مشخص گردید، خطر ابتلا به دیابت برای افرادی که در ابتدای مطالعه چاق بودند، و همچنان به سرعت دچار افزایش وزن شدند، 10 برابر بیشتر از زنانی با وزن طبیعی در ابتدای تحقیق و ثبات وزن در طول تحقیق بود. خطر ابتلا به دیابت برای زنانی که در شروع تحقیق اضافه وزن داشتند و به سرعت به وزن آنها افزوده شده بود، 5 برابر بیشتر از زنانی بود که در ابتدای تحقیق دارای وزن طبیعی بودند و در طول تحقیق وزن آنها تغییری نکرده بود.
نویسندگان دریافتند که تجزیه و تحلیل بیشتر با تنظیم داده ها بر اساس تعداد کودک، میزان مصرف مواد غذایی (از جمله کل انرژی دریافتی)، دریافت فیبر و شاخص گلایسمی رژیم غذایی (چگونگی تأثیر غذاها با ترکیب کربوهیدرات های مختلف بر سطح قند خون)، نتایج مشابهی را بدست می دهد.
نویسندگان اظهار داشتند که بیش از نیمی از زنان، افزایش سریع BMI را از اوایل بزرگسالی (18 تا 23 سال) تا میان سالی (37 تا 42 سال) تجربه کردند. داده های ما تأیید می کنند که مقدار BMI در بزرگسالان جوان نقش مهمی در خطر بعدی ابتلای آنها به دیابت نوع 2 در دوران بزرگسالی دارد، ما همچنین مشاهده کردیم که خطر ابتلا به دیابت نوع 2 در میان زنانی که در ابتدای مطالعه چاق نبودند اما در طول پیگیری چاق شدند، در مقایسه با زنانی که در وزن طبیعی خود باقی ماندند، بالاتر است. هر چه چاقی در سن پایین تری آغاز شود یا هرچه افراد سالهای طولانی تری چاق باشند، خطر دیابت نوع 2 برای آنها بیشتر خواهد بود.
آنها افزودند: داده های ما همچنین حاکی از آن است که BMI اولیه ی زنان جوان، به طور قابل توجهی با خطر ابتلا به دیابت نوع 2 ارتباط دارد. نتایج حاکی از اهمیت اضافه وزن یا چاقی در اوایل بزرگسالی به عنوان فاکتورهای خطر برای دیابت در بزرگسالان است، این نشان می دهد که کنترل وزن قبل از ورود به بزرگسالی برای کاهش خطر دیابت نوع 2 در ادامه ی زندگی بسیار مهم است.
آنها نتیجه گیری کردند که پیشگیری یا تأخیر در بروز چاقی و كاهش قرار گرفتن تجمعی در معرض چاقی[1](سالهای چاقی) تا حد قابل توجهی خطر ابتلا به دیابت را كاهش می دهد. ما توصیه می كنیم كه افراد بر تغییر وزن خود در طول زمان نظارت کنند و مراقبان بهداشتی را نیز تغییر وزن افراد را علاوه بر وزن فعلی آنها، به عنوان یکی دیگر از عوامل خطر دیابت بررسی کنند.
منبع:
https://medicalxpress.com/news/2019-12-links-longer-exposure-obesity-earlier.html